24 Nisan 2011 Pazar

İlk Adımlar...

Ege'nin ayakta durma çalışmaları ve de farkında olmadan ellerini bırakıp da ayakta durmaları başladığından beri O'na yardımcı olabilecek birşey düşünüyorumdum. İlk arabam tarzında bişi...
Uzun zamandır ilk arabam tarzında yürümeye yardımcı birşey arıyordum yani...


Ama piyasadakiler pek kullanışlı gelmediğinden almamıştık. Daha doğrusu 2 tanesini arkadaş ziyaretlerimiz sırasında denedik ve Ege onlarla ayakta sabit durmayı başaramadı.. Daha yavaş yürüyen bişi olmalıydı.. yani çocuğun gücünü verebileceği, yağ gibi kaymayan birşey.. Ama dediğim gibi bulamadık...


Taa ki dün akşam misafirliğe gittiğimiz evde artık kızı 3 yaşına gelmiş bir anne ""yürüteciniz var mı? almadıysanız bizimkini verelim" diyene kadar. Bi bakalım dedim ve gördüğüme inanamadım.. Tam da aradığım gibi birşeydi... Teşekkürlerimizi sunup yürüteci alıp eve doğru yol aldık...
Ve gün boyunca hiç durmadan evi turladı Ege yeni yürüteciyle... Yürüyebiliyor olmanın verdiği mutluluk ve güven gözlerinden okunuyor... Hatta o kadar güveniyor ki kendine yaramazlık yapmaya bile başladı yürüteciyle...




Ve akşam bütün gün yürüteciyle evde dolaşmanın verdiği güvenle ellerini bırakıp bana doğru 3 adım attı :)) Bu 3 mini adım evde ve çevre evlerde şenliklerle kutlandı herzamanki gibi..


Ege'nin attığı 3 adımdan çok o adımların bana doğru atılmış olmasının beni daha çok mutlu etmiş olması hastalıklı bir duygu mudur bilemiyorum ama kendimi çook mutlu ve de güçlü hissediyorum.

17 Nisan 2011 Pazar

Eyvah! Haziran Bebeleri Ayaklanmaya Başladı...

Bir geleneksel Haziran Anneleri buluşması günü daha geldi çattı işte..
Bu sefer nasıl olacağını çok merak ediyorduk hepimiz.. Çünkü artık bebelerimiz büyüdü...
Yatır yerde dursun, emzir sussun dönemi geçti malesef.. Denemeden başımıza gelecekleri bilemeyeceğimiz için de buluşmaya karar verdik... Bi çeşit delilik işte bizimkisi...


Bide kalabalık bir buluşma oldu bu seferki.. 8 anne, 8 bebek... 
O nasıl bir gürültü, o nasıl bir harala güreleydi öyle..
Ne yediğimizden anladık, ne içtiğimizden, ne de konuştuğumuzdan doğal olarak...


Çok güzel bir gündü... Ege'yi bilmem ama ben arkadaşlarımla olmaktan çok mutlu oldum...
Ne hissettiğimi, ne yaşadığımı bilen kişilerle olmak çok rahatlatıcı ve tüm gürültüsüne rağmen terapi  gibi geliyor resmen...


Bugününün ardından hepimize koca bir başağrısının yanında tatlı anılar kaldı...
He bir de bir daha evde buluşmama kararı vermemize sebep olduğu, bize gerçekleri gösterdiği için de verimli birgün oldu diyebiliriz...


Bundan sonraki buluşma bebelerin 1. doğum günü kutlamasında olacak sanırım...


Bugün bize ev sahipliği yapan ve bundan aslında çok pişman olmasına rağmen bize bunu hiç hissettirmeyen güzel kızımız Beril'in annesi Leyla anneye teşekkürler...



işte bizim büyük ailemiz :)) Bide İzmir'limiz var...


Bi daha uzun süre böyle beraber fotolarını çekemeyeceğimiz bebelerimiz...
(Ev sahibimiz Beril bebe uyuyor bu sırada)



Süt kızım, oğlum ve gelinim :))


Bugünle ilgili minik bir not: Ege bugün Leylalardan ayrılan her anne ve bebeğinin arkasından kapıyı büyük bir zevkle çarptı. Sanırım Leyla Anne bize hissettirmedi içindekileri ama Ege'yle mini bir anlaşma yaptı :))