Merhaba blog..
Bu sefer yazıma az sonra yazacaklarımdan utanacağım diye başlamayacağım için çok mutluyum...
Böyle hissetmemde katkısı büyük olan başta Haziran Anaları olmak üzere internetanneleri ne teşekkür ederim..
Ve yaşasın sosyal medya diyorum bir kez daha...
Geçenler de yazdığım ben kötü anneyim, tüüü bana yazımdan sonra bana destek olan, sakinleşmemi sağlayan ve hatta DANK diye kafama vuran (julyasia) herkese sevgilerimi yolluyorum...
Zira dün akşamki benzer durumdan "vicdan azabı çekmeden" kurtulmamda katkıları çok..
Efenim; şimdi olay şöyle gelişti... Bütün gün süren can sıkıntım ve akşam saatlerinde hayatıma giren başağrımla beraber eve gittim... Ege uyuyordu. 1 saat falan sonra amanne ve dedemiz geldiler. Ege onlar gelince uyandı ve ben hiç yokmuşum gibi davrandı... Ben de başağrımla o kadar yoğunlaşmıştım ki buna takılacak gücü kendimde bulamadım... Sonra yemek vs. faslından sonra baktım Ege'nin benle işi yok, Yücel de hazır evde, çıkıp bi kahve içelim dedim... Bi ara Ege bensiz uyur mu falan diye düşündüm ama o kadar işte.. Giyindim, Ege arkamdan el bile salladı.. Bu kadar umursamadı yani gidişimi, gayet de rahat uyumuş...
Sabah da tam evden çıkarken uyandı, geri dönüp öpeyim ama ağlar mı acaba diye düşünürken gittim tabi yanına.. Minik bir tebessüm ve arkasından "abay" yaptı gene bana... Öylece evden çıktım...
Bu akşam eve gittiğimde tablo ne olur bilemiyorum... Dün akşam ve bu sabah beni görmemiş olması canını sıkmış da hepsinin acısını bu akşam çıkarmayı planlamış mıdır, yoksa hiçbişi olmamış gibi davranmaya devam edecek midir? gibi sorular beynimde dönüyor olsa da bugüne kadar hiç olmayan bi rahatlık var üzerimde...
He diyeceksin ki bu kadar yaşanan şeye hiç bozulmadın mı? Bozuldum tabi, bozulmaz mıyım? ama çok takılmadı kafama açıkçası....
Dün akşam Ege'yi bırakıp dışarı çıktığım için de vicdan azabı duymadım çünkü farkına vardım ki ben de insanım... Arada bir dinlenmeye, kendime zaman ayırmaya ihtiyacım var... Ve ne mutlu bana ki böyle bir imkanım da var... Nankörlük etmemeye ve bu imkandan yararlanmaya karar verdim bundan sonra...
Beni kendime getiren herkese sonsuz teşekkürler ve sevgiler...
Sevgiyle kalın!...
hah şöyle yaa.bizi zor kullanmaya mecbur etme bundan sonra :)anneyiz ama önce insanız. arada kaçamak şart.ne diyorsak o :))
YanıtlaSil:) 22 aylık kızım Dora ve biz eşimle sadece 2 kere dışarı çıktık .o zaman bile dışarda gördüğüm çocuklara bakıp ahh bizimkini evde bıraktık diye ahlandığmda oldu ohh ne iyi etik ya ne çok ihtiyacımız varmış şöyle başbaşa el ele caddede yürümeye iki lafın belini çocuksuz kırmaya kahve eşliğinde de dedim...belki aileme yakın olsaydık daha çok müsait anlarımız olurdu gezmek için.ama kızımı bırakıp emanet edebileceğim kimsem de yok:( bu da üzücü tabi.. her yere dora ile:)imkanlarından dibine kadar yararlan :)))eminim Ege bu akşamada annesine kocaman sarılacak ve öpücek miss gibi <3 sevgilerimle...
YanıtlaSililla sana sarılacak ve hatta yapışacak ve hatta hatta vantuzlayacak birini istiyorsan geçici süreliğine emirle egeyi değiştirmeyi teklif ediyorum.
YanıtlaSil