Ne yapmak gerektiğini bilememek! KAOS!

Çok dertliyim be blog.. 

Az sonra yazacaklarımdan gene utanacağım büyük ihtimalle... 

Bugünlerde ne kadar çok utanılacak şeyler yapıyorum böyle ben.. Neden acaba? 

Şöyle anlatmaya çalışayım.

Son günlerde Ege çok huysuz ve de huzursuz... Benimle beraber geçirdiği haftasonları hariç tabi.. Cumartesi pazar tadından yenmeyen bebe, haftaiçi canıma okuyor resmen...

Ya benim işe gitmem artık Ege için sorun oluyor ya da anneanne ve babaanne karmaşası yaşıyor...

Haftayı 2 ye bölüyor anneanne ve babaannemiz.. 2 gün biri geliyor, 3 gün biri.. sonraki hafta tam tersi...

Bu duruma bir isyan mıdır oğlumun dün gece delirmiş olması bilemiyorum ama ben artık dayanamadığımı hissediyorum.. Sinirlerim yıprandı, vücudum artık bu yorgunluğu kaldıramıyor... 

Bu durumumdan da etkileniyor Ege.. Ben ne kadar gerginsem O da o kadar deliriyor aslında... Her akşam eve giderken kendi kendimi telkin etmeye çalışıyorum... Sakin olmalıyım, sakin olmalıyım ki Ege de sakin olsun ve güzel bir akşam geçirelim.. İşte her zaman işe yaramıyor bu telkinlerim ve bi anda deliriveriyorum...

Zaten huzursuz olan Ege benim bu tavrımdan sonra tamamen çığrından çıkıyor... Ve bu Kaos hayatımızı ele geçiriyor...

Anneanne gidip de babaanne geldiği akşamlar yemek yenmiyor mesela kesinlikle ve asla herzamanki uyku saatinde yatılmıyor... Yani öyle 8 de yatmış olacak diye bi zorlama yok tabi... Ama uykusu geldiği her halinden belli, ayakta durmakta bile güçlük çeken ve uykusuzluktan huzursuzlanıp ağlama moduna geçmiş bebemin uyumasını istemekte haksız mıyım diye düşünüyorum sabahtan beri...

Dün akşam uyumamak için ağlayan, yatakta tepinen ve en son bana vurarak kaçmaya çalışan, hiç birinde başarılı olamayınca amaneeeee, amanneeeee diye ağlayarak babaannesini odaya getiren, babaannesinin sesini duyduktan sonra çığlıkları mahalleye yayılan oğluma bağırdığım ve tartaklamak istediğim için kendimi çok kötü hissediyorum be blog... 

Ben anne olmayı becerememiş bir anneyim sanırım... Üzgünüm, çok üzgünüm...

Bu vicdan azabıyla bütün gece uyumayan ve uyutmayan bebeğime tüm sevgimle davranmış olsam da vicdanım rahatlamış değil... İyice arızaya bağladığımı hissediyorum... Ve korkuyorum...

Bu dertler kreşe gidince son bulur diyorlar... Allerjimiz geçer de seneye kreşe başlayabilir miyiz bilmiyorum ama bu durumlara 1-2 sene daha katlanacak gücü kendimde göremiyorum malesef...

Ne yapmam gerektiğini bilmiyorum.. Ne yapmam gerektiğini bilmemek beni yıpratıyor ve hırpalıyor...

İyi anne olabilmek umuduyla yazıma noktayı koyuyorum...

Not: Asıl umudum da tükenirse yandık demektir...